| Wojna Elfów z Sauronem | |||||||||||||
| Bitwa | |||||||||||||
| Spustoszenie Eriadoru | |||||||||||||
 | |||||||||||||
| ciało zabitego Celebrimbora niesione na czele armii Saurona | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Wojna Elfów z Sauronem (1693-1701 DE)- Wielka inwazja Saurona na Eriador.
Geneza[]
Przez 400 lat Sauron pod przybranym imieniem Annatar, jako niezwykły kowal pracował w Ost-in-Edhil wraz z Celebrimborem i bractwem Gwaith-i-Mirdain nad Pierścieniami Władzy. Po stworzeniu siedmiu i dziewięciu wrócił ok roku 1500 DE do Mordoru, aby wykuć Jedyny Pierścień mający panować nad nimi wszystkimi i dzięki temu pozwalający na podbicie i pokonanie właścicieli. Gdy włożył go na palec, Celebrimbor wyczuł jego podstęp i ukrył wykute przez siebie Trzy Pierścienie, oddając je Galadrieli i Gil-galadowi i zrywając tym samym współpracę z Sauronem.
Przebieg Wojny[]
Początek wojny[]
Wtedy, w 1693 DE, gdy Sauron zdał sobie sprawę, że za pomocą pierścienia nie podporządkuje sobie elfów, wypowiedział im wojnę i zaczął się zbroić.
Zniszczenie Eregionu[]
W 1695 DE wiele dziesiątków tysięcy orków i Dzikich Ludzi z Rhûnu i Haradu wtargnęło przez Wrota Rohanu do Eriadoru, kierując się w stronę Eregionu. Gil-galad wysłał siły pod komendą Elronda, gdzie połączyły się z siłami Caranfiwnego i jego syna, Morifina w liczbie 15 000. Armie Saurona były tak liczne, że jednocześnie walczyły z siłami sprzymierzonymi i oblegały Ost-in-Edhil. W końcu miasto padło, a Sauron dopadł i zabił broniącego domu Mirdain Celebrimbora, po czym zniszczył siedzibę i rozkład różne skarby, w tym Dziewięć Pierścieni.
Bitwa o Eregion[]
Sauron wydał rozkaz ataku na wojska Elronda i Caranfinwego. Syn Beora posłał w pierwszej linii ciężkozbrojne oddziały, uzbrojone w długie tarcze i miecze; było to centrum armii Beorinów i Edainów. Flanki armii osłaniali żołnierze uzbrojeni w długie, prawie 2-metrowe włócznie, którzy bronili ciężkozbrojnej piechoty przed kawalerią wroga. Jazda Tarnathu atakowała flanki przeciwnika, zadając nie małe straty oraz walcząc z pozostałą kawalerią Nieprzyjaciela. Łucznicy Beorinów i Edainów byli w tyłach armii i ostrzeliwali przeciwnika, czyniąc znaczne szkody. Wraz z nimi walczyli Noldorowie dowodzeni przez Elronda. Morifin dowodził czterema eotherami straży z Oreth-erhil. Był dobrze widoczny, gdyż walczyli pod sztandarem rodu Finarfina. Maszerował z nimi zachodnią flanką, gdyż miał stanowić wsparcie dla głównej armii. Naprzeciw nim stanęła ciężka piechota; w pierwszej linii stali orkowie, zaś za ich plecami w ordynku stali Easterlingowie. Flanki osłaniali lżej uzbrojeni i wyposażeni w topory i włócznie Haradrimowie i gobliny z Gór Mglistych, którzy ponosili spore straty w starciu w konnicą Tarnathu, choć dzięki włóczniom oraz wsparciu haradrimskiej kawalerii i orkom na wargach były to zdecydowane mniejsze straty. W końcu obie armie zderzyły się ze sobą. Bitwa zmieniła się w krwawą rzeź. Żadna z armii nie ustępowała, gdyż orkowie i zdeprawowani ludzie nie ustępowali pola, wzmacniani złą wolą Saurona. Walki trwały wiele godzin, aż wreszcie armia Saurona zaczęła spychać sprzymierzonych. Wtedy wydarzyły się dwie rzeczy: Do walki wkroczył będący dotychczas w odwodzie Morifin z swymi ludźmi oraz otwarcie bram Khazad-dum i przybycie armii krasnoludów pod wodzą Durina III oraz Galadhrimowie pod wodzą Amrotha, syna Caranfiwnego. Dzięki temu armia Elfów oraz Tarnathu mogła się wycofać. Elrond i Morifin z niedobitkami wycofali się do Oreth-erhil, zaś Caranfiwne do Tarnarhu. Morifin dobrze wiedział, że nie obronią miasta, toteż kazał ewakuować ludność do Tarnathu. Pozostała tylko garstka obrońców, którzy chcieli go bronić. Książę Tarnathu i Półelf wycofali się na północ, gdzie Elrond założył Imladris. Tam bronili się przez resztę wojny.
Podbój Eregionu oraz Oblężenie Lindonu i Tarnathu[]
Sauron zdobywał i pustoszył Eriador, idąc na północ. Niedobitki elfów i część Beorinów z Oreth-erhil uciekli do Imladris, które było nieustannie oblegane.Nieprzyjaciel postanowił zdobyć Lindon i przebywający tam chociaż jeden z Pierścieni Elfów.Chciał także zniszczyć znienawidzonych Beorinów i Edainów z Tarnathu. Kraj Gil-galada był jednak, dzięki przezorności swojego władcy, dobrze przygotowany do bitwy, dawno też wysłał poselstwo do króla Tar-Minastira w Numenorze z prośbą o pomoc. Caranfiwne zgromadził całą armię, 36 000 ludzi pod miastem Daleon. Do 1700 podbił on cały Eriador z wyjątkiem Imladris, Caladri oraz Tarnathu. Sauron podzielił armię na dwie części; druga armią w liczebności 40 000 orków i zdeprawowanych ludzi uderzyła w Tarnath, ale ponieśli klęskę. Stracili ponad 30 000 żołnierzy, zaś Tarnath tylko 10 000. W tym czasie Elfowie z Numenoryjczykami oraz Searami bronili dostępu do Szarej Przystani. Sauron wezwał posiłki, które przeprawiły się na przeprawie w Tharbadzie. Wtedy przybyły posiłku Numenoru i Tarnathu, które otoczyły i pobiły siły Czarnego Władcy
Rzeź u Brodu Sarn i Bitwa nad Gwathlo[]
Następnie nad Baranduiną, w Bitwie u Brodu Sarn armia Mordoru została zdziesiątkowana przez atak wojsk Galadrinów pod wodzą Celedora i umknęła na południe, gdzie w Tharbadzie połączyła się z nadchodzącymi posiłkami. Tam jednak zaskoczyły go wojska Numenorejskie, które z polecenia admirała Ciryatura przybyły Rzeką Gwathlo z portu Vinyalonde. Przybył tam też Celedor ze swą armią. Tam w Bitwie nad Gwathlo jego wojsko zostało ostatecznie pokonane, a sam Sauron ledwie uszedł.