Beorinowie- Jedno z czterech plemion Celadrimów. Charakteryzowali się najwyższym wzrostem i wytrwałością. Przebudzili się nad jeziorem Hilthon w Maranie. Zawędrowali do Beleriandu, gdzie żyli do końca Pierwszej Ery. W Drugiej, Trzeciej i Czwartej Erze zamieszkiwali w zachodnio-północnym Eriadorze. Nie znane są ich dalsze losy po śmierci Aragorna II. Prawdopodobnie wymarli przed nastaniem Piątej Ery.
Beorinski Łucznik
Charakterystyka[]
Znani byli z swego znacznego wzrostu, wytrwałości oraz zręczności we władaniu wszelką bronią. Najbardziej znaną były stalowe łuki i wielkie topory. Ubierali się głównie w zieleń, brąz, błękit oraz szarość. Mieszkali w dobrze obwarowanych i zarządzanych miastach, zbudowanych z białego kamienia. Kochali lasy i kwieciste łąki. Mieli zazwyczaj brązowe lub błękitne oczy oraz czarne lub brązowe włosy. Rzadko który z nich miał zielone czy szare oczy oraz rude i blond włosy. Podobnie jak pozostałe szczepy Celadrimów mieli granatową karnacje skóry i spiczaste uszy. W ich społeczności kobiety mogły na równi z mężczyznami walczyć, co dziwiło Eldarów, Naugrimów oraz większość Atani, a nawet pozostałych Celadrimów. Jako jedyne szczep spośród Celadrimów uprawiali zboże Yavanny oraz wytwarzali Lembasy. Największym szacunkiem darzyli zawsze Eldarów, zwłaszcza Noldorów. Byli nieufni do większości ludzi, z wyjątkiem tych Edainów, którzy zamieszkali w Tarnathcie i dochowali wierności domowi Beora. Posługiwali się swym językiem, celadrimskim w dialekcie beorinskim. Już w Erze Dwóch Drzew nauczyli się sindarinskiego, którego używali w rozmowach z elfami. Nieliczni Mistrzowie Wiedzy znali Quenye- szlachetny język elfów z Amanu. W Drugiej Erze zaczęli używać Westronu, ale nigdy nie zapomnieli swego języka, którym posługiwali się głównie między sobą.
Elitarni Łucznicy Beorinów
Niezwykle biegli w murastwie, płatnerstwie, kowalstwie, łucznictwie, snycerstwie. Oddawali cześć Eru Iluvatorowi i Valarom. Organizowali na jego cześć różne święta podczas której ucztowano i świętowano.
Beorinski włócznik
Historia[]
Era Dwóch Drzew[]
Przebudzeni nad Hilthon[]
Beorinowie, podobnie jak pozostałe plemiona Celadrimów przebudzili się nad jeziorem Hilthon w krainie Marane na 200 lat przed uwolnieniem Morgotha. W pewnym momencie przybyli tam wysłannicy Valarów: Celedor, Elian, Beor oraz Sirian. Do Beorinów przebywał Beor, który nauczył jak hodować zwierzęta, uprawiać ziemie oraz jak skuteczniej polować. Jego syn nauczył ich obrabiać metale i inne materiały. Opowiadali im też o świetle na Dalekim Zachodzie, o Amanie oraz ich władcach, Valarach. Dzięki naukom zakładają stałe osiedla w Maranie. Żyją przez 100 lat w swej krainie, aż postanawiają zawędrować na zachód
Czas Wędrówki[]
Gwardzista królewski
Beorinowie wędrowali na zachód powoli, gdyż byli licznym zastępem (ponad 50 000 ludzi). Szli przez wiele dni, tygodni, miesięcy. Przekroczyli w pewnym momencie rzekę Anduine i na pewien czas osiedlili się na ziemiach, na których w przyszłości powstanie królestwo Gondoru. Jednak po niedługim czasie zapragnęli iść dalej i opuścili dolinę Lennoru (cel. Wielorzece), okrążając Ered Nimras i przechodząc przez pola Calenardhonu. Wkrótce przekroczyli Wrota Rohanu, wkraczając do Eriadoru. Tam rozdzieliły się z Galadrinami (drugim najliczniejszym zastępem Celadrimów), którzy osiedlili się na stale w Minhiriath. Beorinowie szli dalej na zachód, osiedlając się na ziemiach pomiędzy jeziorem Evendim i górami Półmroku a Północnymi Wzgórzami. Początkowo sądzili, że nie ma wiele ziem za zachodnimi stokami Gór Błękitnych, toteż na dłuższy czas osiedli się. Gdy jednak przybył poseł od Eliana, mówiąca o wielkich i rozległych ziemiach Beleriandu, postanowili tam zamieszkać. Opuścili Eriador i przekroczyli jedną z przełęczy Ered Luin i wkroczyli do Ossiriandiu, gdzie spotkali swych krewniaków, Searów. Pozostali tam jakiś czas. Jednak zrażeni nieprzychylną postawą Elfów Zielonych, oba szczepy opuściły krainę i przekroczyły Gelion. Gdy Searowie przekroczyli Sirion i osiedlili się w Arvernien, sami Beorinowie zamieszkali na ziemiach, które określili nazwą Tarnath. Czas wędrówki się skończył.
Osiedlenie się w Tarnathcie[]
Wielu Beorinów osiedliło w północnej części Taur-im-Duinath, wycinając część drzew i budując miasta takie jak Berthan i Slithan. Początkowa drewniana zabudowa miast z czasem zastąpiono kamienną. Beorinowie tam żyjący w tych miast zajmowali się rzemiosłem, uprawą ziemi oraz wypasem zwierząt. Byli też tacy z plemienia, którzy większość życia mieszkali w wielkiej puszczy Taur-im Duinath. Polowali na dziką zwierzynę oraz zbierali grzyby oraz owoce leśne. Budowali oni swe domy w koronach drzew. Ich główna siedzibą był Cerin Amon. Wśród swych współplemienników, innych Celadrimów oraz Eldarów nazywano Tauronami. Wielu Beorinów zamieszkało nad brzegami Sirionu bądź w pobliżu Andramu, skąd wydobywali biały kamień. Centrum i wschód Tarnathu były słabo zaludnione; Służyły za pastwiska dla bydła i owiec.
Pierwsza Era[]
Wojny w Beleriandzie[]
Brali udział w większości bitew w Beleriandzie. Jeszcze przed stworzeniem Słońca i Księżyca walczyli w Pierwszej bitwie o Beleriand, w której rozgromili orków oblegających miasta Falathrimów. Parę wieków później walczyli w Dagor Aglereb, gdzie pokazali, ze są siłą, z którą trzeba się liczyć. Przez 400 lat oblegali z Noldorami Angband do czasu Dagor Bragollach , w której wielu poległo. Walczyli w Nirnaeth Arnoediad, gdzie początkowo wygrali, ale ostatecznie skończyło się to klęską i śmiercią wielu Beorinów. Bronili Tarnathu w bitwie o Andram, gdzie odparli najazd sił Morgotha, okupowanego ciężkimi stratami. Przyłączyli się do wojsk Valarów w Wojnie Gniewu. Pod koniec Pierwszej Ery ich lud był zdziesiątkowany. Gdy władca został Caranfinwe, poprowadził ich za Góry Błękitne, gdzie osiedlili się razem z Edainami w górnym biegu rzeki Lhun.
Druga Era[]
W tym okresie wznieśli wiele miast w którym się osiedli oraz znacznie zwiększyli swoją liczebność po stratach poniesionych w poprzednich wojnach. Rozwijali handel oraz rzemiosło, ich kupcy zapuszczali się na wschód, docierając do krasnoludzkiego królestwa Khazad-dum i dalej do Rhovanionu i Rhun na dalekim wschodzie Śródziemia. Poszukiwacze przygód tacy jak Arion docierają na północ do Gór Szarych i Zwiędłych Wrzosowisk. Niektórzy z nich nie mają zbyt wiele szczęścia i spotyka koniec z rąk smoków czy orków.