| Kaire | ||||||||||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
Kaire, częściej znany jako Kaire Zdobywca lub Kaire Okrutny, to upadły Majar, były sojusznik Morgotha oraz Saurona, i trzeci Czarny Władca, któremu udało się zawładnąć sporą częścią Śródziemia. Jako jedyny Czarny Władca, nie miał za cel władać Śródziemiem żelazną pięścią, i był szanowany przez swoich podwładnych.
Biografia[]
Początki[]
Kaire, wtedy znany jako Aire, został stworzony przez Eru przed zaraniem dziejów, i prawdopodobnie brał udział w Ainulindalë. Z czasem, Aire przeszedł na stronę Melkora, zachęcony potęgą i podbojem, tym samym zmieniając swoje imię na Kaire, by lepiej utożsamić się ze swoim nowym panem. Był on na trzecim szczeblu dowództwa, zaraz pod Sauronem i samym Melkorem. Podczas Wielkiej Bitwy Potęg stacjonował jako wice-dowódca w Angbandzie. Tak jak Sauronowi, udało mu się uniknąć schwytania, a kiedy Morgoth powrócił z niewoli, dołączył z Sauronem do niego raz jeszcze. Kaire był lewą ręką Morgotha. Gdy Morgoth wyruszył Hildórien, Kaire udał się z nim, w czasie gdy Sauron objął tymczasowo dowodzenie w wojnach z elfami. Wtedy też Kaire zaczął studiować czarną magię, do której, jak się szybko okazało, miał niesamowity talent.
Pierwsza Era[]
Wojna Gniewu (PE 590)[]
Podczas Wojny Gniewu Kaire został schwytany. Ze względu na swoją przebiegłość i umiejętności manipulacji, udało mu się przekonać Valarów by go oszczędzili, i wygnano go na daleki wschód, do Rhûnu.
Druga Era[]
Niewiele wiadomo co się działo z Kaire podczas Drugiej Ery. Wiadomo, iż szybko nabył wpływowych przyjaciół w Królestwie Rhuńskim, zostając nawet wysoko postawionym generałem sił Rhuńskich, a wszystko to zawdzięczał swoim umiejętnościom manipulacji.
Trzecia Era[]
Przybycie Istari (TE 1000)[]
Dwóch Istari, Alatar i Pallando, zostali wysłani by znaleźć Kaire, i albo go przynieść i zaprezentować innym Majarom, by mogli go posądzić raz jeszcze, albo go zabić. Wyruszyli razem z Sarumanem na wschód, a podczas pobytu w Rhûnie, zostali tam pod pretekstem dalszej eksploracji wschodu. Ostatecznie, jego umiejętności w dziedzinie czarnej magii oraz manipulacji okazały się potężniejsze od dwóch czarodziejów, i Kaire skorumpował Alatara, po czym z jego pomocą zabił Pallando. Chwilę później, Kaire zabił Alatara, efektownie pozbywając się zagrożenia ze strony dwóch magów.
Wojna o Pierścień (TE 3018 - 3019)[]
Podczas Wojny o Pierścień, do Kaire doszły słuchy, iż Sauron zebrał spowrotem swoje siły, i przygotowuje się do ataku na Gondor. Będać sojusznikiem Saurona, namówił cesarza Rhûnu na to, by mu pomóc. Został naznaczony przywódcą sił Rhûnu, i wkrótce wyruszył do Mordoru razem ze swoją armią, Legionem Trzyokich Kruków. Brał udział w Bitwie na Polach Pelennoru, gdzie prowadził atak Armii Rhuńskiej na siły Rohanu razem z Haradrimami. Po bitwie Kaire został uznany za martwego, jednak udało mu się przeżyć, i uciekł spowrotem do Rhûnu.
Wojna o Rhûn (TE 3019 - 1 CE)[]
Gdy Kaire wrócił, cesarz rozkazał mu przygotować się na obronę stolicy przed wojskami Zjednoczonego Królestwa. Po kilku miesiącach, wojska Królestwa dotarły do Rhûnu, gdzie odbyły się bitwy między innymi na pograniczu, na pustyni, oraz na polach przed stolicą. Niestety, stolica Rhûnu została ostatecznie podbita, a Kaire, w zamian za złożenie broni oraz zaprzestania wojny, został przez cesarza skazany na dożywotnie uwięzienie, oraz pozbycie go dużej części mocy.
Czwarta Era[]
Uwięzienie (1 CE - 150)[]
Podczas pobytu w więzieniu, Kaire postanowił odpocząć od próby przejęcia władzy nad Śródziemiem. Z ubiegiem lat ludzie zaczęli zapominać o Wojnie o Pierścień, jak i o Kaire. Pozostał on uwięziony przez 149 lat, aż do momentu, gdy zebrał wystarczająco sił, oraz wykorzystał okazje, jaka się nadarzyła.....
Kampania przeciw Cesarzowi (CE 150 - 151)[]
W 150 CE Majar odzyskał większość sił, i udało mu się wydostać ze swojego więzienia. Mimo iż aktualnie rządził inny cesarz, Kaire dalej miał zamiar zemścić się. Szybko zdobył popleczników, oraz skorumpował lub zabił tych, którzy mu się przeciwstawiali. Jego kampania przeciw cesarzowi udawała się, jednak ostatecznie cesarz, w ramach pozbycia się Kaire i unicestwienia opozycji wysłał oddział swoich najbardziej zaufanych ludzi, lecz Kaire zmanipulował nimi, i przeniósł na jego stronę. Tak też po raz pierwszy powstali Wypaczeni.
Przejęcie Władzy (CE 152)[]
W maju 152 roku Czwartej Ery, Kaire zebrał wystarczającą ilość bojowników by wykonać szturm na pałac cesarza. W czasie gdy jego ludzie odwracali uwagę gwardzistów, Kaire prześlizgnął się do środka pałacu, samemu po drodze pozbywając się sporej ilości strażników bez żadnych problemów. Ostatecznie Umajar przedostał się do sali tronowej, gdzie stoczył krótki pojedynek z osobistym strażnikiem cesarza, który zakończył się śmiercią poprzez przecięcie w pół przy pasie strażnika. Cesarz błagał na kolanach, jednak Kaire był bezlitosny, dekapitując a następnie staczając jego bezgłowe ciało z schodów pałacu, tym samym odzyskując pełnię sił. Kaire mianował siebie cesarzem, zamieniając tym samym Cesarstwo Rhunu w Mroczne Cesarstwo, i natychmiast zreformował państwo, wprowadzając władzę absolutną. Przez następne paręnaście lat Kaire rozplanowywał jego plany ataku na Śródziemie, zgromadzając licznych sojuszników, w niecałe dwa lata gromadząc pod swoją chorągwią Bliski i Daleki Harad, a potajemnie przejął również opuszczony i opustoszały Angmar, który został tymczasowym lennem Cesarstwa i w którym rozpoczęto odbudowę Carn Dûm, oraz małą część Mordoru, w której siły Cesarstwa zbierały się, by móc zaatakować Mordor.
Kampania Gondorska (CE 165 - 167)[]
Atak na Mordor (CE 165)[]
| “ | "Jesteśmy świadkami powrotu Nieprzyjaciela."
"Sauron powrócił?" "Nie, ktoś zdecydowanie gorszy i bardziej przebiegły....Zwą go Kaire Zdobywca." |
” |
—Rozmowa Gandalfa z Królem Gondoru, na krótko po Najeździe na Mordor | ||
W 165 roku Czwartej Ery, Kaire ujawnił się Wolnym Ludom, najeżdżając Mordor. Wziął Zjednoczone Królestwo z zaskoczenia, bezproblemowo przedzierając się aż do Czarnej Bramy po zaledwie dwóch dniach. Straty po stronie Cesarstwa były niskie, zaś większość gondorskich żołnierzy stacjonujących w Mordorze zostało zabitych bądź wziętych do niewoli. Za rozkazem Kaire rozpoczęto odbudowę Czarnej Wieży, Barad-dûr, jednak tym razem budowa wieży została ukończona w zaledwie trzynaście lat, dzięki ciężkiej industrializacji Mordoru zaraz po zdobyciu go przez Cesarstwo, oraz przy użyciu czarnej magii Kaire. Wkrótce po zdobyciu Mordoru, do jego sił dołączyła się potężna księżniczka z Rivendell, Irisella, która została jego uczennicą, ucząc się od Kaire czarnej magii. Sam Kaire był pod wrażeniem jej biegłości w dziedzinie magii.
Bitwa o Minas Ithil (CE 165)[]
Kaire uznał, iż nie ma co marnować czasu, nim Król Gondoru wyśle wsparcie do Minas Ithil w celach powstrzymania Sił Zła przed dostaniem się do Królestwa Ludzi oraz przejęciem ważnej twierdzy, która mogłaby potencjalnie przechylić szalę zwycięstwa dla Wolnych Ludów. Natychmiastowo wysłał trzydiestotysięczną armię Wypaczonych, orków oraz Uruk-Hai'ów pod Minas Ithil. Tak jak Nieśmiertelny Cesarz się obawiał, Król Gondoru zdążył wzmocnić twierdzę, wysyłając spora ilość żołnierzy, którzy tak się składa iż pierwsi zaatakowali, gdy armia Cesarstwa zbliżała się do Twierdzy Wschodzącego Księżyca. Pierwsza faza bitwy odbyła się wtedy też, oraz po dłuższym okresie krwawego konfliktu, liczniejsze siły Cesarstwa odepchnęły atakujących Gondorczyków, którzy wykonali taktyczny odwrót z powrotem do twierdzy, gdzie szybko się przegrupowali, i zaatakowali raz jeszcze, nim armia Cesarstwa zdążyła zacząć oblegać Minas Ithil. Sam Kaire był pod wrażeniem niesamowicie szybkiej reakcji swojego wroga, lecz nie dał sobie tak szybko za wygraną. Gdy tylko gondorczycy zaatakowali ponownie, rozkazał on swojemu wojsku by wycofał się z ciasnej przełęczy na około-mordorskie pola, gdzie walka mogła być kontynuowana o wiele łatwiej dla cesarskich żołnierzy. Gdy tylko wycofano się poza przełęcz, Siły Gondoru zostały zaskoczone przez taktyczny odwrót cesarstwa, które zaczęło uciekać, wiedząc, co zaraz czeka gondorskich żołnierzy. Cesarscy łucznicy, kusznicy, trebuszety oraz balisty zaskoczyły gondorskie jednostki, prowadząc ostrzał z w miarę niskich gór przy przełęczy, masakrując siły gondoru. Pozostałości albo zdołały uciec albo zostały schwytane i wzięte do niewoli. Nadszedł wtedy czas na drugą fazę bitwy - oblężenie.
Parę godzin później, siły cesarstwa dotarły z powrotem do twierdzy, gdzie rozpoczęto oblężenie. Podczas oblężenia, siły gondoru zmierzyły się z ulepszoną wersją Olog-hai, wyposażonych w pełny, stalowy pancerz oraz grube, wielkie tarcze i młoty wojenne, jak i ulepszone wersje Berserkerów, tym razem wyposażonych w lekki, półpłytowy pancerz ze stali i skóry przeszywanej ćwiekami i dwa miecze, jak i z Wypaczonymi - ludźmi którzy od zwykłych nie różnią się fizycznie, oprócz bledszej, lekko szarej skóry i, w niektórych przypadkach, czerwonych lub żółtych oczach. Wypaczeni nosili zbroje z czarnej stali, oraz korzystali z mieczy i tarczy, halabard, partyzan, glewii i/lub naginat (Broń pochodząca z Rhunu, używana najsłynniej przez Gwardię Cesarską). Podczas oblężenia, Siły Cesarstwa skorzystały z podobnych taktyk do Bitwy pod Hełmowym Jarem, i gdy wspięcie się na mur i walka na nim okazała się marnotrawstwem żołnierzy, postanowiono wysadzić mur przy pomocy Ognia Orthancu, potocznie nazywanego Mordritem lub prochem ognistym. Mur został wysadzony, a te siły gondoru, które nie zginęły w szturmie na teraz szeroko otwarty przedsionek twierdzy, wycofały się do warowni, która została szybko oblężona. Kaire rozkazał swoim żołnierzom nie zwlekać, i rozkazał wysadzić drzwi do warowni niżeli je sforsować. Tym razem skorzystano z o wiele mniejszej ilości prochu ognistego, aby nie zawalić warowni, a jedynie zniszczyć zabarykadowane drzwi. Od wybuchu zginęło kilkunastu pozostałych przy życiu godnorczyków, którzy próbowali przytrzymać drzwi, w nadziei na to, iż siły cesarstwa zaczną je forsować. Pozostali żołnierze oraz dowódca garnizonu skapitulowali, i zostali zabrani w niewolę.
Bitwa pod Osgiliath (4E 165)[]
Osobowość i cechy[]
Kaire był bardzo przebiegłym i manipulacyjnym Majarem. Był często postrzegany jako przerażający oraz okrutny władca, co często nie mijało się z prawdą. Jego taktyczny geniusz i czasami podejmowane nieludzkie akcje i postanowienia powodowały, iż jego oficerowie darowali go ogromnym szacunkiem i z lekka strachem. Kaire był postrzegany jako jeden z lepszych Czarnych Władców, ze względu na jego (małe, ale istniejące) poszanowanie do swoich ludzi, państwa a nawet natury. Był on osobą wierzącą w postęp, dlatego tez on kontynuował to, co rozpoczęli Sauron i Saruman, i otworzył liczne kuźnie, fabryki wojenne i odlewnie w Mordorze. Dzięki utworzeniu kultu dookoła swojej osoby, był on szanowany i uwielbiany przez jego podwładnych.
Kaire miał również lżejszą stronę osobowości. Był całkiem towarzyski i nie miał nic przeciwko pokojowym spotkaniom z liderami pozostałych państw, mimo iż podczas ów spotkań nikt nie darzył go sympatią. Król Rohanu dostrzegł, iż Kaire potrafi wykonywać świetne, potężne przemowy, które, jak sam przyznał, są bardzo przekonujące. Był on, wedle podań dworzan Angmaru, bardzo kochający do swojej żony i cesarzowej Mrocznego Cesarstwa, Iriselli. Był też znany z tego, iż niezbyt ujawniał się ze swoimi nadludzkimi zdolnościami i faktem bycia Majarem, i przez długi czas wielu uważało, iż jest on najzwyklejszym człowiekiem lub elfem.